Toen ik wakker werd ging er zoveel door mij heen op deze dag een jaar geleden waren we in Antonius Ziekenhuis bij de Leidsche Rijn. Maar voor we er naar toe reden hebben we eerst een Cheeseburger en een Milkshake banaan genomen dat vond Marco zo lekker.
We hadden de auto geparkeerd en we liepen op ons gemak naar de afdeling waar we moesten zijn we waren beide heel nerveus ik om het feit wat krijgen we te horen en Marco om het feit moet ik weer geprikt worden en dat laatste was aan de orde en toen werd Marco de man die het niet meer aankon maar ik moest sterk zijn en hem geruststellen.Bij de balie wachtte ik tot ik aan de beurt was en Marco kon het niet aan en zat eigenlijk opgesloten in de wc.Maar ik bleef in de rij anders duurt het te lang had de dame uitgelegd hoe panisch Marco voor prikken was en of zij iemand hebben die een beetje geduld had.
Ik mocht weer plaats nemen maar ik gaf aan ik ga mijn man even zoeken en laat wel weten of we terug zijn.Ja, ik heb hem gevonden en we liepen terug naar de bank maar de dame zag ons al en liet mij weten ga kamer 5 maar in dan komt degene die het uitvoert eraan.Ik liet Marco op een bed liggen en stond voor zijn gezicht zodat hij niks zag en ik zag de dame binnen komen en gaf haar een teken praat niet met hem doe het geruisloos en gelukkig ze snapte mijn seintjes en Marco werd geprikt drie buisjes bloed had ze nodig en daarna konden we weg en net als een klein kind beloonde ik Marco met nog een cheeseburger en een milkshake die hij onderweg op kon eten en drinken.
Na het eten en tijdens de rit belde Marco zijn zoon Dennis en onze vriend Dennis om door te geven wat ze gedaan hebben binnen een paar dagen moesten we terug naar het Antonius om een CT-scan te maken en Marco gaf aan zonder mijn vrouw ga ik het niet doen en ik mocht er bij blijven tot hij de scan moest maken moest ik even in het hok blijven hij kreeg een infuus met spul ingespoten en nu kan ik het zeggen maar echt professioneel gingen ze niet met Marco lachen omdat hij bang was maar ik dacht doe ik later hun aan spreken nu niet want anders loop Marco weg.Marco liet ik in de kleedhokje zitten en ik ben even terug gelopen want ik vond het niet tof het enige wat ik zei:”stoer hè om een patiënt uit te lachen”ze keken mij aan en zeiden sorry mevrouw….. ik zei :”eigenlijk moeten jullie het tegen mijn man zeggen maar dat maakt hem echt niet blij dat jullie hem hebben uitgelachen maar zeg jullie één laat het een waarschuwing zijn want sommige mensen zijn echt bang en je helpt er iemand niet mee toen liep ik weg.
Een paar dagen erna moesten weer terug en wat echt zo kut was altijd in de spits moest ik rijden gelukkig ben ik iemand die altijd op tijd vertrek zodat we op tijd zijn Marco daarin tegen zei:”schat,we mogen hier voor wel te laat komen van mij”lachend keek ik hem aan en zei:”nee, schat dokters hebben een schema” maar ik begreep hem wel de angst elke keer.
Toen we bij de dokter binnen kwamen werd ons verteld er zijn veel uitzaaiingen en mijn ogen vulde zich met tranen en Marco was op dat moment de sterkste van ons twee. De vloer onder mijn voeten die zakte met elke minuut toen we weg liepen en de tranen bleven maar stromen en we knuffelde elkaar en Marco zei:”meisje jij gaat het wel redden zonder mij en laat je tranen maar gaan ik weet het wordt je te veel en dat klopt.
Wetend dat je geliefde dood gaat is het ergste wat je kan overkomen thuis zijn we samen gaan huilen en praten hoe we alles verder gaan regelen en dat was niet mijn eerste optie maar nu ik er op terug kijk denk ja, gelukkig hebben we alles goed geregeld en gedaan zoals Marco het heeft gewild. Marco jij bent en blijft voor altijd in mijn hart niemand kan jou ooit vervangen ik heb een heel top leven met jou gehad en ik hoop dat ik jou leven ook heel erg heb verreikt jij heb dat wel in mijn leven gedaan.
Voor altijd de jouwe,
Liefst Esther 😘