Al heel lang “geen gast” meer in NL:

Ik ben en voel me “een echte Nederlandse”. Ik heb mij nog nooit gediscrimineerd gevoeld

Het houd mij al een hele tijd bezig dat de mensen met een gekleurde huidskleur, in het verleden blijven hangen. Dat ik denk; “waarom kijken we niet naar het vandaag en morgen?”

Mijn ouders kwam in de jaren vijftig naar Nederland omdat het voor hun niet veilig was in hun eigen geboorteland.

Als ik de verhalen, vooral van mijn moeder, aanhoorde dacht ik; “mijn hemel je komt als jonge meid hier aan, met alleen zomerkleding midden in de winter”.

Je komt in Nederland aan, met een groot schip; “de Willem Ruys” in Rotterdam. In één keer sta je in een compleet nieuw land, met een totaal andere levenswijze en cultuur.

Je gaat wonen, met het hele gezin, van zes man, in een klein kamertje, in een pension, de oudste kinderen moesten ook gaan werken, om dat ene kleine kamertje te helpen bekostigen.

Ik verwonder me er vaak over; toentertijd moesten mijn ouders alles terugbetalen, wat ze van de Nederlandse Staat gekregen hadden. Tegenwoordig krijgen nieuwkomers “van alles en nog wat” , maar lopen nog te zeiken.

Iedereen heeft het hartstikke goed in Nederland, zeker als je kijkt “waar ze vandaan kwamen”. Ik denk dan altijd terug aan de woorden van mijn moeder; “meisje in Nederland heb je alle kansen, in ieder geval,veel meer,dan je in Indonesië gehad zou hebben” Mijn moeder had gelijk; ik werk al 33 jaar onafgebroken bij dezelfde werkgever en ik heb ALTIJD eten gehad en een dak boven mijn hoofd. Mijn kinderen zijn weliswaar niet in luxe opgegroeid,maar ik heb ze altijd te eten kunnen geven en ze krijgen dezelfde kansen, die ik ook gehad heb.

Toen ik wat ouder werd vroeg ik haar; “waar jij vandaan komt is het toch heel warm?” Toen vertelde ze, dat het daar altijd mooi weer was, maar ook dat het er niet meer veilig was en dat ze daarom gevlucht waren naar Nederland.

Samen met mijn moeder ben ik in 1993 naar Indonesië geweest en ze liet me zien,in welke weelde we hier in Nederland leven,ondanks dat we niet rijk zijn en niet altijd alles kunnen kopen,wat we graag zouden willen hebben hi hi hi

Destijds als kind, kon ik wel begrijpen, dat als er gevaar was, wilde je daar weg en dan had ik misschien ook wel een andere vader gehad (wat een kinderlogica). Maar nu, als jong volwassene, werden de verhalen van mijn moeder over Indonesië, in één klap, veel duidelijker en begreep ik het nog beter. In Indonesië voelde ik, wat mijn moeder gevoeld moet hebben, toen ze vertrok naar het, voor haar, nieuwe Nederland. Wat een groot verschil, ik had al veel respect voor mijn moeder, maar dat respect is nog veel groter geworden.

Ook vertelde ze; dat ze in een jappenkamp heeft gezeten en dat de Japanners echt niet vriendelijk met ze omgingen, maar moet ik dan nu, een hekel aan Japanners blijven houden? of boos blijven op de Indonesiërs, waarvan we moesten vluchten?

Dat heeft geen zin, mijn kind, zei ze altijd. Vaak zei ze ook; “we leven hier en wij moeten ons aanpassen en leren er mee om te gaan”. Ik merkte gelukkig, dat ze nooit boos op me werd, als ik ernaar vroeg. Ze zei vaak; “de Nederlandse mensen moeten ook aan ons wennen, omdat wij anders eruit zien,we praten anders en wij eten andere gerechten dan de Nederlanders”

Mijn moeder gaf me altijd goede adviezen. Zij zag uitschelden, niet als discriminatie of dat zij racisme. Wij waren nieuw in Nederland en de Nederlandse mensen hadden ons nooit eerder gezien, legde mijn moeder uit … dus tja …. dan wordt je weleens uitgescholden voor “pinda” …. samen moesten we er dan om lachen.

De buren vroegen vaak aan mijn moeder; “Floor wat maak je voor lekkers het ruikt zo lekker”. Dan riep mijn moeder; “buurvrouw kom naar beneden dan kan je het proeven”. We woonden namelijk in een flat en als mijn moeder kookte, rook de hele flat naar Indisch eten.

Als ik weer eens ruzie had met andere kinderen en we scholden op elkaar;dan zei ik vaak; “ maar wel kijken bij deze pinda wat wij eten”. Ook toen ik op school zat en we een bazaar hadden,werd er altijd aan mijn moeder gevraagd om Indische hapjes te maken.

Een wijze les van mijn moeder: Meisje je kan alles worden wat je wil,maar je moet dan wel dingen gaan doen, maar je kan niet altijd alleen die dingen doen, die je echt leuk vind. Niet iedereen is aardig,maar doe jij maar aardig dan zullen ze wel bijtrekken want je moet altijd maar denken ik kan niet met iedereen vrienden zijn, maar ik kan wel iedereen respecteren.

Toen ik wat ouder werd zei mijn moeder vaak; “je moet altijd jezelf zijn, als we ons open stellen en hun ook accepteren zoals ze zijn, dan zie je, dat ze dat ook bij ons doen”

Naar aanleiding van al die demonstratie’s van de laatste tijd over discriminatie en racisme, denk ik de meeste mensen die ik op tv heb gezien, net zo oud zijn als ik of jonger. Ik heb nooit mijn kinderen met het verleden van mijn ouders opgezadeld, omdat mijn ouders, dat ook niet bij mij (ons) hebben gedaan.De woorden van moeder staan in mijn hart gegrift; “leef nu en niet in het verleden”.