Dit kofferkoekblik doet mij denken aan toen ik een meisje van denk ik een jaar of zes, zeven was.
Als wij drie jongste niet gehoorzaam waren zoals mijn ouders het noemde werd ons koffertje in gepakt en moesten we onze schoenen aan zodat we naar een weeshuis gebracht konden worden.
Als kind weet je niet wat je overkomt dus ik deed wat er gevraagd werd en we reden met de auto richting Amstelveen en werden voor een grote kerk gedumpt en mijn ouders reden dan weg.
Met zijn drie stonden we dan te schreeuwen te huilen want we wilde onze pa en ma. Na een kwartier haalde ze ons wel op maar de schrik zat er goed in. Alleen na weken waren we het weer vergeten dan gebeurde het toch weer,nu zag ik dit koekjes blik en dacht aan die verschrikkelijke tijd.
Vaak dacht ik er aan terug en heb mijn broer gevraagd of hij dat ook heeft meegemaakt en dat deden mijn ouders dus ook bij hun.
Maar hij kon mij vertellen dat het geen kerk was maar een bejaardentehuis want hij is er ook naar toe gelopen en door het raam staan gluren.
Maar nu zit er gelukkig lekkere koekjes in.
Kijk maar
Thomas Pannenkoek
Die psychologische straffen voor kinderen zijn hard – geen aanrader!