Overmand door Emoties

Mijn hoofd zit zo vol ik moet het ergens kwijt maar ik twijfel of ik het ga bloggen mijn hart zegt stort het uit mijn hersens zeggen wacht daar nog mee. Wil wat innerlijk rust en wil niet dat men mij te veel belt,appt behalve mijn vrienden die ik in mijn hart heb gesloten. Daarom heb ik besloten om het nu te doen zodat ik meer tijd voor mezelf heb maar ook om tijd en genegenheid met Marco alleen te hebben.

Ik loop al een tijd met een hoofd dat overspoeld is met emotie en mijn hersens draaien overuren maar ik weet niet hoe ik het kan opschrijven. Maar ook omdat ik geen zin had in allerlei vragen te beantwoorden,nu zou ik het nog fijn vinden als men ook daar nog rekening mee houdt en mij de kans geeft om te genieten van mijn liefste.

Maar ik zal beginnen bij mijn eerdere blog dat ik heb gepubliceerd. Weten jullie nog dat ik een paar maanden geleden was uitgegleden op mijn werk en ik langs de dokter ging om het te laten controleren of er iets gescheurd was in mijn lies,op die zelfde dag had ik Marco aangespoord om ook naar de dokter te gaan om zich na te laten kijken.

Die bewuste dag 28 oktober is dat geweest we konden beide terecht samen zaten we in de wachtkamer en samen zaten we in de spreekkamer ik werd eerst onderzocht en kreeg een brief mee om toch langs het ziekenhuis te gaan om een foto te laten maken,Marco kreeg ook een brief mee om de volgende dag zijn bloed te laten prikken.

De volgende dag hadden we het zo gepland Marco eerst bloed prikken want hoe vroeger we gaan,hoe minder mensen geprikt worden in zijn buurt zijn. Dat komt eigenlijk doordat Marco panisch is voor naalden en ziekenhuizen (niemand gaat er voor zijn lol naar toe toch). Maar wat ik hier neerzet is niet om Marco te kijk te zetten maar hij kan voor het gebeurd al helemaal nerveus en gaan zweten.

Gelukkig weet de HA dat,dus die had erbij vermeld meneer liggend prikken en we waren alleen in de kamer en de verpleegkundige was heel meegaand rustig alles gepakt zonder dat Marco dat zag en na tien minuten stonden we buiten en nu door naar het ziekenhuis in Gouda voor mij.

Ik was ook heel snel in en uit het ziekenhuis niks gescheurd,niks gebroken maar wel rust houden en de uitslag van Marco zou na de vakantie binnen komen dus we gingen lekker gezellig het weekend in dachten wij.

Terwijl we s’morgens geprikt hadden werden we om vier uur s’middags al gebeld met de mededeling om langs de praktijk te gaan ik niks vermoedden reed daar naar toe,Marco die had al zijn vermoeden er is met hem wat aan de hand want voor wij naar binnen gingen zei hij al:”schat je moet niet schrikken en ook niet huilen maar de dokter gaat vertellen dat ik kanker heb”. Ik liet de woorden van Marco langs mij heen gaan en dacht alleen God laat het niet waar zijn.

In de wachtkamer nog niet eens twee minuten gezeten konden we mee lopen met de HA en aan haar gezichtsuitdrukking zag ik dit is niet goed en dan worden Marco zijn woorden bevestigd.

Mijn benen voelen zwaar mijn hersens kunnen het niet verwerken alles wat er nu gezegd wordt neem ik niet meer op ik weet het niet meer zei de dokter dat over mijn man,mijn maatje,mijn geliefde waarom gebeurd ons dat.

We nemen afscheid en lopen naar de auto ik met mijn ziel onder mijn armen Marco met de wetenschap hij heeft kanker ik moet dit gaan verwerken ik moet iemand gaan bellen maar wat heb ik aan deze informatie niemand ook Marco kan mij dit niet dit uitleggen.

Thuis wilde ik Tineke en mijn Bessie Marie bellen wat ik ook gelijk gedaan heb met tranen over mijn wangen hoorde zij mij aan. Wat nu we gaan een weekend in met de wetenschap mijn man heeft kanker.

Esther😔