Ik weet niet hoe oud ik was maar dat ik jong was weet ik nog heel goed mijn vader had ook de neiging om ons angst aan te jagen.Misschien was het in mijn optiek omdat ik meer op een jongen leek in mijn doen en laten en de klappen mij niks meer deden.Weet nog dat hij wilde dat ik de krant uit de brievenbus moest halen en wij hadden een lichtknop in de trappen portaal die sowieso te hoog was waar ik niet bij kon.Mijn vader toen in mijn kinderjaren was de held en beschermer van zijn kinderen maar ik moest naar beneden en hij zou het licht in de gaten houden en ik was net beneden aangekomen en klik het licht was uit gegaan ik zag allemaal spoken door mijn hoofd flitsen ik denk dat ik zes jaar was maar zeker weten doe ik het niet.Ik riep papa kan je het licht aanmaken want ik kan de brievenbus niet openen,maar ik hoorde niks dus ik ben alles een gek naar boven gerend en ik weet niet waarom maar dat deed ik wel.Hij werd boos ik had de krant mee moeten nemen dus nu werd poging twee gedaan ik weer naar beneden met licht aan en bij de brievenbus klikte hij weer nu deed mijn vader het lichtknopje aan en kon ik gewoon boven komen toen dacht zie mijn vader staat gelukkig op mij te wachten en was trots dat ik de krant aan hem kon afgeven.
Maar waar mijn meeste angst vandaan is van hoe mijn vader ons kinderen met een koffertje ergens achter kon laten en weg reed in Amstelveen staat een grote kerk en ons werd verteld dat het een weeshuis is voor kinderen die niet luisteren naar hun ouders.Het was avond en ik weet niet wat we hadden uitgespookt maar ons koffertje van ons drie of twee mijn broertje en ik werd ingepakt en we werden in de auto gezet huilen,gillen en brullen deden we maar er werd geen gehoor aan gegeven en daar werden we op de stoep achter gelaten huilen en huilen de deur ging dicht en ze reden weg precies op die plek waar we gedropt waren bleven we staan en ik denk na een half uur of misschien een uur werden we weer in de auto gedaan en mochten we weer thuis komen meteen naar bed.Die angst heeft er een hele tijd in gezeten ook toen ik ouder werd als het donker werd rende ik naar huis angst voor alles en nog wat.
Zelfs toen ik met Marco ging zag ik overal spoken op de loggia,in de kast en soms vroeg ik Marco om alles na te kijken best erg en toen het zover was en Marco zieker en zieker werd voelde ik mij net als het kleine meisje dat verlaten werd en de angst sloeg weer toe er moest een rolluik komen op de loggia en die kwam er en de eerste dagen na het overlijden sloot ik de deur af waarbij ik wel honderd keer hem na keek. Nu een jaar verder heb ik mijn angst onder controle en ja,mensen toch ben ik nog steeds heel alert niet dat ik honderd keer kijk of mijn deur goed dicht is maar met alles misschien heel vreemd als ik een auto zolang achter mij zie rijden dan slaat de angst toe weet niet waarom maar het is zo.Op stille plekken durf ik niet te parkeren en als ik s’avonds thuis kwam vraag ik altijd of ik personen mag gaan appen dat ik veilig thuis ben.
Toen mij kids geboren waren wilde ik de angst niet overbrengen maar deed of ik heel stoer was,was ik niet maar het moest van mezelf nu denk ik er geregeld aan en ja ik ben ook gaan kijken wat het was waar wij voor stonden.Het is het Sint-Anna kerk nooit heb ik er ooit naar toe durven te gaan maar ik moest een keer in Amstelveen werken en durfde ik eindelijk een stap er naar te maken.Angst is het ergste wat je een kind kan aandoen heb ik zelf ondervonden en nu hoef ik niet stoer te doen maar heb ik mezelf teruggevonden daar ben ik blij om.Trots op mezelf en ik schrijf deze niet om zielig gevonden te worden maar ik wilde het even kwijt,
Liefst Esther 😘