Ik weet niet hoe ik die dagen ga beleven maar ik hik er nou al tegen aan want ik krijg steeds dat liedje wat ik voor Marco heb uitgekozen op een moment op mijn playlist.
Het doet mij steeds best veel soms met tranen en soms hou ik het droog maar dat het moeilijk is dat één ding wat zeker is.Zondag ga ik naar de kerk om misschien wat rust te krijgen want ik ben heel onrustig in mijn lichaam.Het is dan twee jaar zonder jou het gemis is er nog steeds niet meer zo hevig als in het begin maar ik leef op de herinnering die we samen hebben en dat doet mij heel goed als terug denk aan ons twee samen we waren echt een geweldig team samen.
En nu komt zijn verjaardag eraan zondag twee jaar geleden had zijn zoon en schoondochter de kamer versierd en kreeg Marco een feestmuts op grappig twaalf jaar samen geweest en nooit eerder heb ik zijn zoon gezien maar die dag was hij hier en ja voor mij iets heel aparts maar ik wilde dat mijn schat zich gelukkig voelde weet niet of het wel zo was weet dat ik twee jaar geleden ruzie kreeg omdat Marco zijn moeder belde waar Marco ook geen contact mee had wilde hem nog feliciteren.In mijn achterhoofd wist ik het wel dat Marco het niet wilde maar die lamzak van een zoon wilde haar ook niet te woord staan maar ik moest de het hele toestand oplossen en meneer en vriendin zaten boven om aan te horen wat ik met Marco ging gebeuren als hij euthanasie ging doen dus ik had misschien heel onbeschoft tegen haar gedaan want ik zei Marco wilt U niet spreken en hij wilt dat U hem met rust laat nu ik zeg ook niks meer verder ik hang U nu op.
En ik kwam boven zei het meer tegen Marco zijn zoon dan Marco.Weet je bespreek lekker met zijn drie wat er gebeurd morgen ik ben weg kom wel terug als mevrouw hier klaar is maar Marco was overdonderd en zei tegen zijn zoon,schoondochter en die mevrouw om weg te gaan en ik viel op mijn knieën en Marco zei:”schat gooi alles eruit”ik huilde schreeuwde wat een klootzak van een zoon Marco had die geen ballen heeft om zijn oma aan te geven ik ben bij mij vader om afscheid te nemen want morgen is hij er niet meer.Maar nu twee jaar later denk die gozer is het echt niet waard om zich Marco zijn zoon te noemen want het is denk ik alleen voor zijn gemoedsrust om hier te zijn geweest.Dit jaar doe ik het op mijn manier alleen met Joost zijn verjaardag vieren heb gebak gehaald en morgen is morgen maar voor nu ik ga ontbijten en naar de kerk.Toch zeg ik het toch niemand van de mensen zijn nog over waar Marco en ik mee optrokken behalve Joost en Nienke en zij zijn mij heel dierbaar geworden.
Wens iedereen fijne dag toe,
Liefst Esther😘