Brief aan mijn overleden broer

Lieve Nico,

Toen ik geboren werd in 1967 en mijn ogen opende werd ik onthaald door een heel gezin,ik had al vier oudere broers
Jij was de oudste en in de loop der jaren merkte ik dat we alleen met je konden communiceren met rustig praten en onze handen jij was namelijk doof geboren en het werd vanzelf sprekend dat ik het hele proces ook mee kreeg.
Jij was al twaalf jaar ouder en zat op een school voor dove en slechthorende en na je schooltijd kwam je op latere leeftijd in een werkplaats te werken waar ze racefietsen maakte.
Ik was een klein meisje die veel met mijn grote jongens mee ging omdat er eigenlijk niet veel meisjes waren van mijn leeftijd.
Met jullie naar het park waar ik als doelpaal werd ingezet anders konden jullie niet voetballen.
Later toen er nog twee werden geboren waren wij voor de deur aan het spelen en als jij thuis kwam gingen we altijd samen een partytje spelen je liet mij vaak winnen en dan was ik er zo trots op dat ik gewonnen had van mijn grote broer.
Toen ik de weg over mocht steken haalde ik vaak bij een snackkar verderop in de straat een patatje satésaus voor jou en dan mocht ik ook een paar frietjes eten,alleen ik moest wel beloven dat ik mijn bord wel leeg at.
Toen ik een jaar of acht,negen was hoorde ik dat jij een andere papa had en dat mama geen contact ermee had.
Mijn/Onze vader had jou geadopteerd zoals het heette met een mooi woord,alleen als jij uit ging dan kwam je vaak te laat thuis en dan werd papa boos erom en ging hij met jou op de vuist omdat je volgens hem geen respect had.
Je werd een keer zo hard geslagen dat jou geschreeuw door merg en been ging vond het zo erg voor jou,je had een bloedneus.
Ook waren jullie feesten op de club toegangelijk voor familieleden en dan konden we niet eens binnen staan voor uren omdat wij dan doof werden van de muziek maar jullie daar wel lekker op konden dansen door de trillingen op de vloer.
Toen jij je rijbewijs haalde wilde we vaak met je mee toeren in je auto,je was zo groot en je reed een mini en het was een grappig gezicht als je eruit stapte.
Als er iemand met ons ruzie maakte en ze zagen jou auto eraan komen dan rende ze zo hard weg want ze waren allemaal bang voor jou.
Wij rende altijd naar je auto want soms gingen we nog een ritje maken dan mochten we op je schoot plaats nemen en dan mochten we sturen en jij gaf gas en remde.
We hebben een keer meegemaakt dat je uit geweest en je benzine was op,je zette je auto aan de kant en liep het laatste stuk naar huis,alleen er moest benzine gehaald worden en je auto moest weer voor de deur komen,dan gingen we met zijn drie op pad en haalde je auto op.
Een keer mocht ik plaats nemen achter het stuur en dan gingen die andere twee de auto aanduwen,en dan moesten ze steeds van achter naar voren om hem wel ingepakeerd te krijgen.
Als we je wakker moesten maken dan kietelde we onder je voeten want roepen en je heen en weer hielpen niet.
Je werd altijd wel boos erom,maar je wist dat je ook moest opstaan want je moet op tijd op je werk zijn.
Jij was ook de eerste levensjaren heb je bij een pleeggezin en bij hun leerde jou dat je geen melk en kaas moest eten en drinken want je kreeg er borsten van zoals vrouwen dus jij moest er niks van weten,dus mama maakte altijd macaroni schotel met kaas en melk alleen jij wist dat niet,dus toen ik het maakte een keer en jij zag dat ik er ook kaas in wilde doen begon je gelijk te zeggen dat eet ik niet.
Ik vertelde hem dat mama dat ook zo maakte en jij werd zo boos,om je vertrouwen te winnen heb ik gezegd ik doe er geen kaas in,maar doe het apart voor ons ernaast,en dat geloofde jij gelukkig.
Jij was als eerst die trouwde en je had een hele lieve vrouw die we als onze (schoon)zus erbij het was een heel mooie dag en het was een heel groot feest,wij waren heel mooi aangekleed nieuwe kleren en schoenen,jij was op die dag super gelukkig,en wij waren super trots op jou.
Toen jij je eigen huis had konden we via een speciaal nummer met je bellen,wij spreekte de vraag in en die tussenpersoon die typte het naar jullie,later namen we een toesel waar je hele zinnen kon typen naar elkaar.
Jij en je vrouw kregen in 1985 een zoontje die horend geboren werd,ze hadden veel apparaten voor jullie zodat jullie wisten als jullie zoon huilde,voor alles hadden jullie lichten voor,de bel,de telefoon,de babyfoon het was zo mooi om te zien hoe het allemaal modern werd,jullie zoon leerde heel snel gebarentaal en zo kon hij met jullie communiceren,hij wist ook hoe zich moesten omschakelen.
Toen onze moeder in 1995 overleed was je zo kapot ervan.
In 1998 kregen wij de schrik van ons leven want mijn grote,sterke,stoere broer kreeg de diagnose darmkanker te horen.
Jij wilde het niet delen met ons,maar we hadden dat al gehoord van onze schoonzus maar mochten er met jou niet over praten.
Tot ik jou uit de straat van de dokter zag komen en jij nog maar bijna een schim was van wat je ooit was geweest.
Je hield mij op straat stevig vast en begon te huilen,ik huilde met je mee want ik voelde je pijn door mijn lichaam vloeien.
We hebben als gezin nog maar kort met je mee kunnen leven want je kon het gevecht niet meer aan.
Je kwam in het valirius we zochten je dagelijks op je wilde samen met de rest van de familie de kerst vieren,maar we kwamen er aan maar Nico die vond ons stinken en hij voelde zich niet lekker,we wilde eigenlijk niet gaan,maar Nico stond erop dat we er een gezellige avond van maakte en we zijn met veel tegenzin gegaan maar we besloten erna nog langs Nico te gaan hij wilde weten hoe we het gehad hebben en hij was heel tevreden.
En om precies te zijn op de 31ste december in het zelfde jaar ben je heen gegaan.
Lieve grote,sterke broer je bent wel uit het oog,maar nooit uit het hart,ik heb je als broer nooit goed genoeg leren kennen en ik mis jou nog steeds…..ik weet dat je vanuit de hemel over waakt zoals jij het vroeger deed toen ik een klein meisje…..

Rust in vrede lieve Nico….

Liefst 💋💋Esther💋💋