Net een berg beklimming

Maandagavond toen we na de aantal sigaretten die Marco benoemd met dit is de laaste dan gaan we naar boven. Waren we de trap samen aan het opgaan halverwege rusten we,want hij was ontzettend moe en ik stond achter hem mocht hij de kracht niet meer hebben kon hij op mij rusten(achteraf dacht ik ben een klein vrouwtje waar moet ik de kracht vandaan halen).

Maar toen boven waren met veel pijn en moeite en hij rustte op de stoel die ik al dagen daar heb klaar staan zei hij:”we hebben het toch weer gedaan samen”.Knikkent bevestig ik dat maar achteraf dacht dit is de laatste keer morgen gaan we alle medicijnen pas boven nemen. We hadden goed geslapen ik was bijtijds beneden hem liet ik liggen we krijgen straks zijn zoon op visite.

Dinsdagavond hetzelfde ritueel halverwege rusten en het laatste stuk was te zwaar te vermoeiend en bijna niet haalbaar(tuurlijk we kunnen het ons makkelijker maken met een bed beneden maar dat wilt Marco niet,begrijpelijk).Maar bij Marco slaat de angst toe weer naar beneden daar op de bank slapen of gaan we toch naar boven. Dit keer was de laatste treden het zwaarst Marco dacht snelle stappen en klaar boven op de stoel zag ik de angst en een vertrokken bleek gezicht,ik liet hem even zitten zat op mijn knieën voor hem te wachten tot er een gemompel over zijn lippen kwam.

Na drie kwartier kon hij mij vertellen schat ik had gevoel dat ik stikte en mijn borstkas uit elkaar barst ik was hier niet op voorbereid(kan je,je hier op voorbereiden). Hij moest nog even naar de toilet toe dus ik hielp hem overeind en bracht naar de wc en daar kwam Marco mij zeggen:”misschien toch beter om morgen boven te blijven”,zie de teleurstelling in zijn ogen en moest zelf een brok in mijn keel wegslikken dit is zo’n moeilijk moment zeg.

Woensdagochtend half drie schrik ik Marco zit al een tijd op de rand van ons bed,ik weet niet wat ik moet zeggen dan hoor ik een kuch(roken doen we nog steeds en heel veel)ik weet hij kan nu toch wat zeggen dus ik vraag hem:”wat is er aan de hand schat”. Hij antwoord mij:”laten we het hier morgen gezellig maken dan blijven we vanaf nu maar boven”,ik ben heel opgelucht met wat hij zegt niet meer die enge trap op s’avonds niet meer de strijd aan gaan met mijn schat we gaan het vanaf vandaag samen boven gezellig maken.

We vallen allebei in een diepe slaap morgen dan is het anders dan ga ik het gezellig maken gaat er in mijn gedachten om gelukkig hij heeft het toe gegeven nooit meer met angst de trap op.

Esther 😘