Vanaf het moment dat jij je ogen sloot brak mijn hart in duizenden stukken mijn lichaam leek wel in tweeën gespleten mijn keel dicht gedrukt mijn verdriet nam de overhand. Tranen wil ik laten vloeien,maar mijn hart kon dat niet aan en de pijn die ik voelde overheerste mijn leven.
Mijn liefste kon ik je nog maar vasthouden over je haren strelen,aan je geur nog gaan ruiken,je stem nog een keer horen fluisteren in mijn oor hoeveel je van mijn hou. Je lichaam voelen tegen mijn lichaam,je lippen op de mijne.Waarom is het zo snel gegaan waarom leef ik nu zonder jou.
De ochtenden worden nachten,de nachten voor ochtenden ik kan mijn weg niet vinden alles wat ik doe en wil dat voelt niet goed. Jij was mijn leidraad,jij leidde mij overal naartoe.Wat moet ik zonder jou beginnen ik kan niet zonder jou.
De pijn is ondraaglijk maar ik hou mij zo stoer tot mijn lichaam en geest ging protesteren die wil niet meer.Niet op deze manier het was moe en mijn hersens staan bol van alle commotie van de afgelopen tijd. Wat moet ik nu doen,luisteren naar mijn lichaam en geest.
Mijn lijm daarvoor is op maar mijn hart te lijmen tranen vloeien steeds vaker over mijn wangen veel door eenzaamheid en gemis,maar ook als ik een gevoelige blog schrijf. Huilen kan ook helend werken zeggen ze, maar wanneer is het genoeg. Daar steekt weer de Esther op,Marco zou gezegd hebben;”kleuter neem je tijd”.
Daar nog één keer het liedje wat ik uitzocht voor jou uitvaart,
Liefst Esther 😘
Geef een reactie