Na het overlijden van Marco kwam ik een heel dip terecht en dacht ik ga het nooit redden zonder mijn grote liefde die mij altijd steunde in alles wat ik deed.Na een maand mezelf herontdekken kwam ik er achter er is niemand zoals Marco.Ik moet het echt alleen doen niemand die mijn last,pijn en verdriet dragen kon,heb een rouwcoach gezocht maar ook iets wat mijn dagen dragelijker maakte sporten,wandelen en alle plekken opgezocht waar ik moeite mee had dat heeft wel wat tranen gekost maar huilen lucht heel erg op en dat maakte weer wat ruimte in mijn hoofd maar ook in mijn lichaam.
Ik besloot tegen mijn spiegelbeeld te praten en nu zal iedereen mij misschien voor gek verklaren maar dat hielp mij.Ik stond voor de spiegel en zei tegen mezelf:”meid je mag er zijn”en elke keer als ik in huis een spiegel tegen kwam en ik heb er vier drie grote en één kleine en ik zei het wel een paar keer per dag en ik dacht misschien vind niet iedereen dat ik er mag zijn maar ik vond het zeker weten dat ik er mocht zijn.
Later zei ik tegen mijn spiegelbeeld:”meid wat ben ik trots op je”.En dat werd ik iedere dag meer en meer het sporten ging goed,van mijn afpraten ging mij steeds beter af,hulp aanvaarden kon ik ook en mijn werk weer oppakken en ik groeide en bloeide steeds meer op in positieve zin,ik werd meer mezelf en ik voelde mij heel sterk en wat zag mij steeds meer uit een schaduw vertrekken.
En had wel gesprekken met mensen en dan hoorde ik alleen van hun vaker meid wat doe je het goed en ik voelde dat ook.Nu komen we op 26 november 2024 aan dan is het precies twee jaar dat we dan te horen kregen dat het uitgezaaid was en we in die periode groeide we nog dichter naar elkaar toe en ik kreeg meer het besef kreeg dat ik alleen achter bleef.Marco huilde omdat hij het zielig vond dat ik alleen achter bleef maar ik had het natuurlijk ook maar om hem niet nog ongerust te maken had ik een masker op zodat hij alleen maar zag hoe sterk ik was maar van mezelf moest zijn.De angst zat er echt wel maar ik wilde niet dat die angst de overhand kreeg dus ik stond op met een vrolijk en een glimlach op mijn gezicht en alleen als Marco even boven sliep liet ik mijn angst maar ook mijn tranen de vrije loop en als ik het gebonk hoorde dan deed ik mijn vrolijk met een grote glimlach weer op.
Nu bijna twee jaar verder kan ik met tevredenheid terug kijken van wat ik allemaal zelf heb bereikt een sterke en onafhankelijke vrouw die haar zaakjes zelf regelt en alleen in mijn achterhoofd heb Marco zou ontzettend trots op mij geweest en dat maakt mij een tevreden en gelukkig mens……..en waarschijnlijk denken andere er anders over maar ik leef het leven wat Marco wilde en schat als je mij hoort ik doe het precies zo.Heb zoveel in mijn leven meegemaakt en elke keer kom ik er sterker uit en ik dank God dat hij mij de liefde geeft wat ik met andere kan delen.Zo trots als een pauw dat ben ik echt heb het zelf gedaan,
Liefst Esther 😘