Ik ben geen expert maar praat wel uit mijn ervaring maar het rouwen van het overlijden van mijn moeder deed ook ontzettend veel pijn want zij was de vrouw die mijn negen maanden gedragen heeft en mij aan haar borst gelegd mijn luier verschoond en aangekleed en later mij eten gevoerd tot ik het zelf kon.Maar toen mijn moeder overleed was ik zelf moeder van twee jonge kinderen en zij was de oppas van hun beide dus dat viel voor mij helemaal weg maar ik had zoveel warmte en liefde van mijn kinderen en het verdriet en gemis dat sleed weg het moeilijke was als ik in mijn ouderlijk huis kwam miste ik haar aanwezigheid maar ik had mijn eigen gezin en ging door met mijn leven,weet niet hoe het was voor mijn vader.
Nu ben ik dertien weken geleden mijn partner verloren aan die klote ziekte en heb hem vanaf dag één verzorgt en zoveel geknuffeld maar ook heel veel tranen samen gelaten en toen hij nadat er euthanasie is uitgevoerd was ik in één klap mijn maatje,mijn grote liefde en het veilig gevoel kwijt. Dertien weken ben ik nog steeds niet er aan gewend dat hij er niet meer is het gemis en verdriet wordt steeds erger het lijkt niet op te houden soms als ik de deur uit ben geweest zit ik weer eenzaam in het huis geen gesprek hoe leuk ik het heb gehad en geen dikke knuffel die mij aangeeft hoeveel hij mij gemist in de uren dat ik afwezig was.
Ik wist nooit dat het zo moeilijk was om mijn maatje te missen ook omdat hij zoveel uit handen nam en nu moet ik het zelf rooien met sommige dingen moet ik wel een hele lange adem hebben om iets voor elkaar te krijgen en dan de adviezen heel lief bedoelt hoor maar om met het verdriet en het gemis om te gaan en dan te horen te krijgen om misschien beter mijn huis te verkopen omdat daar zoveel herinneringen zitten dan denk ik de herinneringen zitten ook in mijn hersens en mijn hart en als ik daar niet mee om kan gaan verkoop ik die toch ook niet want alles waar ik over rouw zit zo diep in mijn hart en hersens.
Elke strohalm die ik aangereikt krijg grijp ik met beide handen aan maar met elke stap die ik neem heb ik wel eens dat ik weer even in een dalletje terecht kom en dan wordt ik er weer even moedeloos van maar als ik mezelf weer bij elkaar geveegd en mij weer op beide benen heb gekregen dan zet ik weer voorzichtig een stapje voorwaarts. Ooit kom ik er wel met vallen en opstaan, ben net een baby die weer alles opnieuw moeten leren geef mij de tijd dat is alles wat op het moment aan mijn omgeving vraag,
Liefst Esther 😘
Geef een reactie