Mijn kleintjes

Toen ik nog op de deliafdeling stond en je nog alles moest gaan snijden kon je de kinderen verwennen met een plakje worst tegenwoordig snijden we niks meer en met de corona mag er niks geproefd worden.

Soms komen de toen kleine kinderen nog wel eens langs en dan zijn je bijna volwassen jongedames en jongemannen geworden en zo mooi om te zien en te horen wat ze uit mijn tijd als deli dame kunnen herinneren en dan denk ik wordt echt oud.

Afgelopen woensdag was dat ook weer het geval een moeder kwam met haar zoon naast mij te staan bij de zelfscan en toen we elkaar aankeken kwam er veel herkenning. Het was de moeder van Jana,Sem en Eline en dan komen de verhalen.

Jana was denk een jaartje of vier denk en Sem was een kleine jochie met een blond koppie zat in de kinderbuggy heel verlegen maar ik moest wel zijn handje vasthouden. En natuurlijk kregen met toestemming van de ouders een plakje worst van Esther. Toen Sem nog zo jong was ondervonden zo nog geen tegenstrijd van zijn avondsten opeten maar later wel. Ik vond het wel belangrijk dat zij wel een bordje leeg aten,dus ik besloot om daarop in te spelen niet je bord leegeten,dan geen worst van Esther en dat hoorde ik van Sem door U at ik wel mijn bord leeg en moeder zei:”ja,Esther jij heb mijn beide jongste kinderen geleerd hun bord leeg te eten en kijk nu maar eens hoe Sem geworden is”. Vroeger keek Sem omhoog naar mij,nu moet ik echt mijn nek uitrekken om naar hem te kijken. Jana nu alweer 19 jaar,Sem is 17 jaar en Eline die is pas 15 jaar geworden en er blijk dat bij hun thuis nog vaak over mijn aanpak gesproken word. Werd er toch een beetje emotioneel van mooi om te horen dat ik een beetje bijgedragen heb aan hun opvoeding.

Jaren geleden kwam een jongedame een keer langs en begroette mij zo vriendelijk maar had niet door wie het was. Toen ik met een vrouw stond te praten vroeg ze mij:”je herkend mijn dochter Chantal niet meer hè”. Ik moest schuldig bekennen aan haar:”was dat Chantal die mij in een moeilijk pakket heeft gebracht”.

Het verhaal over Chantal: Chantal was een meisje van een jaar of zes denk ik en die had thuis verteld aan d’r vader dat Esther van de vleeswarenafdeling wel even een gaatje in haar neus zou zetten. Dus toen Chantal’s vader een keer mee boodschappen ging doen kwam hij even verhaal bij mij halen ik stond vol verbazing. Toen we er goed over gesproken hadden bleek Chantal dat mooi te vinden een gaatje in haar neus net als ik. Dus de dag dat zij mij vriendelijk begroette wilde zij mij haar neusbel showen want madam was al 18 geworden en had die net als op dezelfde leeftijd laten zetten.

Maar vele kinderen heb ik voorbij zien komen en volgens mij zou ik ze niet meer herkennen het zijn nu volwassenen en misschien weten ze niet dat ik nog bij de appie werkt. Zou het wel leuk vinden om hen wel te zien en te weten wat er van ze zijn geworden en misschien een leuke reünie voor mij.

Daarom vond ik het ook leuk om kinderen de taaltrip te doen jammer door corona kan niks meer vind het zo jammer.

Fijne dag allemaal kijk uit het stormt buiten. Liefst Esther😘