Mijn bedrijfsleider heeft in mijn ogen een hart van goud,hij geeft echt om mensen en dat kan ik echt waarderen in hem.
Nu ik aan het schrijven ben voel ik tranen opkomen en dat is niet omdat ik verdrietig ben maar intens ontroerd.En waarom ben ik dat,dat zal ik proberen uit te leggen.
Afgelopen donderdag had mijn bedrijfsleider een gesprek met een jongeman en hij valt onder Wajong jongeren voor mensen die dat niet kennen hier een korte uitleg.
Wajong zijn mensen met een beperking soms lichamelijk of geestelijk nou is deze jongeman M lichamelijk beperkt en rijdt in een rolstoel en wilt eigenlijk werken en daarvoor geven wij hem een kans.
Gisteren kwam hij rond een uurtje of tien dat had ik afgesproken en dan zou ik hem begeleiden en zo gezegd,zo gedaan.Hij was stip op tijd ik was nog pauzeren dus we spraken met elkaar wat hij kon en wat niet,hij kon niet heel veel maar ik hielp in een werkschort en toen gingen we richting het brood.
Ik was even asociaal want ik stelde hem niet voor excuus aan mijn collega’s hiervoor,omdat hij geen kracht kan zetten was donuts inpakken geen optie maar ik wilde dat er bij hem een glimlach op zijn gezicht kwam.
Dus ik had de muffins geprijsd en met een klein kratje op zijn schoot brachten we het richting het vak,wow M vond het zo leuk dat we beide een lol erin hadden en op een gegeven moment zag ik hem een traan wegvegen,en vroeg hem”waarom huil je”hij keek mij aan en zei “ik huil niet,ik ben heel blij”.
Nou was ik even van mijn stuk gebracht deze M was gewoon heel gelukkig om bij ons op het werk te zijn,toen ik zei ons uurtje is voorbij vond hij het zo spijtig dat een uur kort en snel voor ging.
Nadat ik hem geholpen had in zijn jas namen we afscheid en de volgende afspraak is aankomende dinsdag,ik heb geleerd dat zo iets kleins iemand heel blij en gelukkig maakt.
Dank je wel M van jou leer ik om het leven te waarderen😘
Geef een reactie