Ik volg sinds een paar dagen op TikTok iemand die een profiel heeft opgezet Ik mis je nu al om mensen te laten zien dat rouwen nog steeds een taboe is. Ik maak het zelf mee mensen mijden mij sinds ik na Marco zijn overlijden alleen ben.Vaak komt het omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen en denken dan dat het beter is om afstand te nemen.Ik persoonlijk vind het fijn om over Marco te praten want dat doet mij heel goed ook voor mijn verwerking. Verdrietig ben ik niet alleen als er over Marco gesproken wordt maar aan de herinneringen die ik aan hem heb.En huilen geeft heel veel verlichting heb ik gemerkt bij mij dan lucht het weer wat op in mijn lichaam anders zit je met opgekropte verdriet.Maar verwerken van rouw is allemaal fases en ik wil het gaan uitleggen hoe mij rouwproces is verlopen en weet je het hoef niet bij iedereen zo te zijn zoals ik het heb ervaren.
Fase 1:Ongeloof,
Toen ik na een week het overlijden van Marco weer naar mijn eigen huis ging (Marco had dit geregeld voor hij zijn ogen sloot) kwam ik in mijn huis waar alles kil en heel koud aanvoelde toen de mensen weg waren waar ik bij was werd alles te stil en het geluid van de tv(die ik gelijk aan deed) vulde de woonkamer ook niet.Maar waar wilde ik mee beginnen ik ben alleen en de tv beelden konden mij ook niet in een andere stemming brengen.Ik staarde voor mij uit naar de deur van de woonkamer want je weet het nooit misschien komt hij toch binnen en zegt:”schat ik ben er weer”. Het heeft weken geduurd dat ik die momenten had ook naar bed toe gaan ik lag altijd in bed dan Marco en dan blijven hopen dat ik zijn voeten tegen mijn voeten aan voelde terwijl je eigenlijk weet hij is er niet meer maar de hoop dat het niet echt is blijft je koesteren want je wilt niet weten dat het echt is en dat wordt volgens mij ontkennen genoemd en daar zat ik heel erg in.
Maar hoe meer uren,dagen en weken voorbij gaan moet je toch accepteren dat hij er echt niet meer is en dat heeft zijn tijd nodig en als men zegt je heb het nu toch al een plekje moeten geven dan zijn het mensen die hun kop in het zand steken en niet willen in zien dat rouwen een heel proces is en daar geen tijd aan verbonden is. Uit mijn eigen ervaring heb ik zelf gezien dat het beeld van Marco zo lang heeft geleefd dat ik het gevoel had dat hij even een tijd weg is gegaan en ooit weer lachend het huis binnen kwam maar dan kom je in een andere fase dat schrijf ik een andere blog over nu is het tijd dat ik mijn tranen de vrije loop laat want die brok in mijn keel van verdriet hou ik niet langer tegen en schrijven met tranen lukt mij niet daar lieverds wens jullie een fijne dag toe,
Liefst Esther😘
P.s het is niet heel erg dat ik weer moeten huilen het moest er ooit weer uit komen na wat ik weer gedaan heb en wel erg trots op ben😘😘.
Geef een reactie