Waarom moest jij die klote ziekte krijgen??
Daarom zijn mijn ochtenden zo kil beneden komend in stilte en geen stem die mij een goede dag wenst geen liefdevolle lippen die mijn lippen beroeren geen warme armen om mijn lichaam heen.Dan dwaal ik naar de bank en vraag mij af wat ga ik nu weer eten. Vroeger kon ik het overleggen “schat heb je trek in een broodje ei zal ik alvast koffie voor je zetten kom je dan naar benden”. Plof op de bank neem een sigaret en tuur om me heen wat is het doods maar verbreek de stilte met het nieuws op tv zie alleen maar ellende. Nog maar een peuk op steken dan maar naar wat anders zappen niks kan die stilte doorbreken wat nu sta,maar op loop de keuken in en open de koelkast en kijk ernaar sluit hem weer en denk eerst maar neem maar een sigaret zie straks wel wat ik ga eten.
Rond half twaalf denk ik neem maar wat te eten omdat mijn maag begint te knorren open weer de koelkast wat wil ik op mijn brood wat is dat moeilijk beslissen mijn maag knort,maar ik heb geen trek. Maar moet wel voor mezelf zorgen heb dat aan jou beloofd maar iedere dag alleen ontbijten is zo klote. Voorheen at ik in de ochtend ook alleen toen ik werkte,maar jij was nog boven nu ben ik helemaal alleen dus het eten smaakt mij niet meer.
Een broodje met beleg en een kop thee en nu die op is zie ik dat de tijd al bijna half twee aan geeft was dit nu ontbijt of lunch. Dan sleep ik mijn zo goed en zo kwaad naar boven om te douchen en mijn aankleden maar voor wie doe ik dit ik ben toch alleen er is niemand waar ik mee weg kan. Jij bent er niet meer door die klote ziekte ik ben zo verdoofd en in de war die klote ziekte heeft ons uit elkaar gerukt,die klote ziekte heeft mij eenzaam en ongelukkig gemaakt, die klote ziekte die heeft er voor gezorgd dat ik mij zo verdrietig voel en die klote ziekte heeft mijn veilig gevoel van het samen zijn weggevaagd.
Dan is er al meer dan een halve dag om dan laat mijn maag weten heb weet trek. Maar beslis om naar buiten gaan een wandeling of neuzen in een winkelcentrum heb niks nodig maar probeer in mijn leven een weg te vinden.Op het moment vind ik het fijn op plekken te zijn die wij samen ondernamen een gevoel van bekend. Maar als ik thuis kom voel het weer zo eenzaam,kil en heel stil dan moet er nog een keer gegeten worden maar wat neem ik dan iets makkelijks en snel want op is op maakt mij niet uit is het genoeg om de nacht door te komen.De volgende dag weer het zelfde ritueel want mijn dagen,weken en maanden zijn eenzaam en alleen.
Door die ziekte wat jou getroffen heeft ben ik nu helemaal alleen en het doorbreken van stilte en donkere dagen gaat niet van het lei dakje maar ooit komt er weer licht in die donkere tunnel maar heb geduld met mij,
Liefst Esther 😘
Geef een reactie