De dokter heeft er voor gezorgd dat we snel mogelijk naar het St Antonius ziekenhuis verwezen konden worden alleen in Woerden was geen plek dus kwamen we in Utrecht terecht.
Op vier november moesten we ons melden bij oncologie dat is route 77 bij Dr.Kroon we hadden wel een rot tijd om half vier dus we gingen wat eerder uit huis en hebben ons vermaakt in het winkelcentrum De Wall.
We kwamen de spreekkamer binnen Marco werd gewogen en zijn buik werd onderzocht en uiteindelijk kwam er uit hij houdt dat hij veel vocht vast en voor een CT-scan moesten we op een vervolg afspraak wachten en daar kwam het akelige bericht of Marco nog even bloed kon laten prikken voor hem steeds meer een hoge drempel,maar gelukkig heb ik hem wel zover gekregen om het toch te doen.
Uitgelegd bij de bloedafname dat Marco heel bang voor naalden is en of het liggend gebeuren kon en de baliemedewerkster was zo vriendelijk om het zelf te gaan doen ik blij en Marco wat gerustgesteld we konden in kamer 5 plaats nemen ik neem wel foto’s alleen voor mijn herinneringen.
We liepen naar de auto nog niet heel veel opgeschoten weten niet meer dan wat eerst wisten maar we moeten maar weer afwachten tot we een afspraak krijgen.
Maar misschien vind men het voorbarig maar de begrafenisondernemer is afgelopen dinsdag geweest Marco heeft mij de vrije hand gegeven hoe zijn uitvaart er uit komt te zien sommige dingen bespraken we samen maar het grootste gedeelte komt van mij.
Wim ging de offerte opmaken en dan kregen we dit per mail toe gestuurd we namen afscheid en toen was bij Marco de vraag:”Dacht dat ik begraven zou worden”. Ik antwoordde hem:”ik zou graag jou as in een urn in huis willen en de rest op ons geliefde strandje”,vind je dat erg.
Ja,dan komen de gedachtes weer op spelen straks nooit meer samen op het strandje liggen,nooit meer samen een stukje zwemmen,nooit meer samen liggen op het strand ik kijk naar mijn schat en de tranen stromen over mijn wangen we vallen huilend in elkaars armen. Stevig hou ik hem vast en fluister zachtjes in zijn oor:”Ik hou zoveel van jou ik wil je nog niet kwijt”.
Moe van de inspanning en van alles gaan we naar bed ik wil nog niet denken,misschien is er nog een mogelijk maar diep in mijn hart weet ik dat het een zware tijd gaat worden want vocht en kanker geeft vaak al aan op uitzaaiingen en dan is de vraag hoe lang hebben we nog,
Esther 😔😢
Geef een reactie