Ik wilde de mensen die diep in mijn hart zitten spreken om mijn verdriet te delen maar kon het niet met iedereen delen vandaar dat ik het nu pas doe,want mijn hoofd loopt zo erg over van verdriet en pijn.
Marie en Tineke schrokken zich kapot met het verhaal dat ik vertelde,niet lang daarna stonden Dennis en Tineke hier op de stoep en ook bij hun was het voelbaar dat zij met intens verdriet liepen in elkaar armen zochten we troost maar Marco gaf ook aan ik ga wel dood maar we moeten nu nog zoveel van de tijd gaan genieten wat ons nog rest.
Tuurlijk zijn er zoveel vragen,maar voor ons ook weten alleen dat er kanker geconstateerd is maar waar zit het,wat is er nog aan te doen en dan de vraag hoe lang heb ik nog. Ondanks het verdriet probeerde we nog een gezellige avond er van te maken dat is zo makkelijk gezegd om even alles opzij te zetten en weer vrolijk te doen.
De vragen kunnen we pas beantwoord krijgen als we een CT scan hebben gehad en de dokter zou de maandag alles in werking gaan stellen terwijl ze eigenlijk vakantie heeft hebben we het zo getroffen met haar als HA.
Marco en ik besloten om ook met mijn leidinggevende te bespreken en aangeven we willen het nog niet met iedereen delen tot ik er aan toe ben. Praten,huilen en nog meer praten dat hebben we het hele weekend gedaan en het had ons beide heel goed gedaan om over alles te praten en de dingen op een rijtje te zetten.
De nachten waren nog donkerder dan normaal voor mij en de blik van de HA staat zo helder in mijn ogen gegriefd het laat mij niet los als ik beneden kom hoop ik dat alles en ook alles een droom is maar niks is minder daar van waar.
Mijn maatje wij gaan er samen tegenaan hand in hand nemen we elke beslissing die er genomen moeten worden.
Esther 😔
Geef een reactie