Sinds ik alleen ben lunchen ik geregeld in mijn uppie en nee hoor je hoef mij niet zielig te vinden,maar vind dat best fijn in het begin was het best enig een restaurant binnen lopen en alleen aan een tafel zitten. Niks is minder waar om alleen te zijn in een restaurant vol met mensen die samen lunchen maar wat mij een heel goed gevoel gaf was ik ben hier alleen en ik voelde mij heel erg trots dat ik het gedaan heb.
Tuurlijk maakte ik foto’s van wat ik at en een foto nemen van mij alleen aan een tafel was een drempel te hoog maar na twee á drie dit gedaan te hebben besloot ik dat toch een keer te wagen en ik weet nog precies waar ik dat heb gedaan de bruine beren in Alpen aan de Rijn en met veel emotie bekeek ik de foto en dacht je mist Marco heel erg hè maar hij ziet dat je in je hart trots bent dat je het gedaan hebt…….en dat klopt.
Elke stap dat ik de afgelopen maanden heb genomen maakte mij trotser en trotser op mezelf en ik wist dat het eens zou gebeuren dat een van ons twee deze aardbol zou verlaten maar dat het nu in 2023 moest gebeuren was echt de grootste schok in mijn leven.Niemand heb het eeuwige leven. Het leven is oneerlijk maar ik moet verder en dat doe ik ook wel eens met ups en downs.
Toen Marco nog leefde voelde ik mij bij hem veilig maar leerde mijzelf dat veiligheid ook aan jezelf is verbonden nooit gedacht dat ons huis nu mijn eigen thuisfront is geworden.In het begin vluchtte ik het huis om niet alleen te willen zijn nu vind het soms zo fijn om thuis te zijn en hier en daar wat te rommelen het een echt thuis gevoel te geven en zo leer ik mezelf meer en meer kennen het kunnen van alles heb Marco niet altijd nodig kan het ook zelf voorheen liet ik hem alles regelen nu pak ik sneller de telefoon en regel mijn eigen zaken en dan klop ik op mijn schouder en zeg dan zie je wel jij kan dat ook.
Zo trots dat ik mijn leven heb opgepakt het was heel erg moeilijk maar ik kom er echt wel……..dit moest ik even kwijt,
Liefst Esther 😘
Geef een reactie