Ik ben heel boos waarom het ons moest overkomen en dan klink ik heel egoïstisch en dat klopt maar we wilde nog zoveel waarom was het ons niet gegund om nog meer mooie herinneringen te maken.
Ik gaat die klote ziekte en weet je wat mij nog bozer maakt dat er nog zoveel mensen andere mensen die klote ziekte toewensen die weten echt niet wat het niet alleen met de persoon die het heeft doet maar met de partner,de kinderen en de omgeving van de zieke persoon.
Het beeld dat je dierbare zo onder je ogen wegkwijnt en jij als partner niks kan doen dan alleen alles wat er in je vermogen ligt het draaglijker wil maken maar dan nog vind je dat je nooit genoeg heb gedaan.
Je probeer je tijdens zijn/haar ziekte periode je groot te houden maar van binnen ga je kapot en je hart wordt door tweeën gescheurd van verdriet en machteloosheid het moeilijkste wat er was om te zeggen tegen mijn partner Marco schat ik laat je gaan in liefde maar eigenlijk wil je zeggen blijf bij mij ik heb je nodig,ik kan niet zonder jou.
Als ik terugdenk aan de eerste gesprek die wij voerde met de HA en daar kwam uit dat jij kanker had dacht ik alleen nee dit kan niet waar zijn waarom worden we gestraft waarom en dan groeit die boosheid meer en meer maar om mijn partner Marco niet ongerust te maken deed ik mijn masker maar op zodat hij zag de vrolijke en spontaan vrouw die hij door en door kende en niet de hartverscheurende vrouw die kapot ging van verdriet.
Nog als ik aan Marco denk dan wil ik hem zo dicht mogelijk tegen mij aandrukken maar dat kan niet meer het verdriet en gemis blijft en toch moet ik ook verder en dat is ook wat mijn partner Marco wilde,maar dit gezegd hebbende ik was dus heel boos niet op mijn partner Marco maar wil op die klote ziekte.
Een hele verdrietige Esther 🥲🥲
Geef een reactie