Toen thuis kwam ging de huistelefoon en snel opgenomen zag al op het scherm HA en dacht heb toch niks gemist qua afspraak maar dat was niet zo.Ze vroeg of het uitkwam als ze langs kwamen en volmondig antwoordde ik;”Tuurlijk is dat goed”. Ze zou tussen half twee en twee uur hier zijn.
Ik zette al een stoel neer omdat altijd een van de twee op de bank zit en de ander op een stoel.Tien voor twee werd er aangebeld en daar stonden beide HA voor de deur met een dubbel gevoel liet ik ze binnen de tranen rolde van herkenning over mijn wangen dat was een moment dat zij over euthanasie kwamen praten en dat was een emotioneel moment gelukkig begrepen zij dat.
Het gesprek ging over alles en nog wat hoe ik mij voel,hoe het nu gaat ik kon echt alles eruit gooien.Ik zei wel gelijk;”dit zou ik nooit meer mee willen maken want het is echt heel zwaar”.Dat beaamde hun ook je cijfert jezelf helemaal weg voor de ander en ik zei ook;”Marco,had het gevoel vaak dat visite en jullie als HA alleen voor hem kwamen”.Ook daar gaven ze me gelijk in niet slecht over Marco sprekend maar we hadden daar soms wel woorden over dat hij wel eens zei;”schat,de HA heeft het druk niet teveel tijd van hun beslag nemen”.Waarbij de HA weleens in greep en zei;”we komen ook voor u vrouw”.
Ik voelde echt een last van mijn schouders af vallen ook omdat ik mij soms zo schuldig voelde tegenover Marco maar ook vonden zij mij een sterke vrouw maar ook dat ik het goed kon vertellen hoe ik alles ervaarde. Ik ben blij met zulke HA die echt de tijd nemen voor hun patiënten en ook zoals nu de nazorg geven.
En net als altijd heb ik ze weer te lang opgehouden,maar als ik eenmaal op de praatstoel zit kom ik er niet meer van af. Dank jullie al drie de lieve HA dat jullie mij niet alleen in de tijd dat Marco ziek was maar ook nu er voor mij zijn 😘,
Liefst Esther 😘
Geef een reactie